گموز پسته
علائم این بیماری روی تنه و ریشه است که باغدار روزهای اول متوجه نمیشود.بعد از آن با پیشرفت این بیمارس به صورت شیرابه از تنه درخت خارج میشود .رنگ آن ابتدا عسلی بوده و به تدریج قهوه ای میشود.
حجم شیرابه تراوش شده در قسمت یقه (محل جداشدن ریشه و تنه) که زیر خاک قرار دارد زیاد و به رنگ سیاه می باشد. این صمغ پس از خروج از درخت، با خاک تماس پیدا کرده و در اثر رطوبت حالت گل مانند و چسبناک پیدا می کند. این ترشحات دور تا دور طوقه و ریشه را بصورت لایه ای پوشانده و بوی پوسیدگی بسیار بد و تندی را ایجاد می کند. این لایه محل مناسبی برای زندگی قارچ ها بوده و با حفظ دما و رطوبت تولید مثل آن را افزایش می دهد. بافت های سطحی پوست و قسمتی از چوب در قسمت های آلوده قهوه ای می شود. تغییر رنگ بافت های چوب در درختان مسن سطحی ولی در چوب ریشه و بن تنه درختان جوان گاهی تا مغز پیش می رود.
بعد از پیشروی بیماری و از بین رفتن بافت های پوست و آسیب دیدن اندام های آبکشی، تغذیه درخت دچار اختلال می شود. در این زمان اندام های هوایی درختان آلوده دچار ضعف عمومی شده و قسمتی یا تمام گیاه دچار سبز خشکی می شود. به طور معمول سبزخشکی درختان در تابستان اتفاق می افتد. در درختان مسن که پیشرفت بیماری تدریجی و طولانی مدت است، علائم روی قسمت های تاج درخت به صورت ریز و کم رنگ شدن برگ ها، کاهش مقدار برگ و میوه و رنگ اندازی پوست خارجی میوه زودتر از معمول اتفاق می افتد.
(0) نظرات